Wiosną 1947 roku, a więc w dwa lata po zakończeniu drugiej wojny światowej, jednej z najstraszliwszych w dziejach ludzkości, grupa starszych osób i część młodzieży zwołała w Rogowie zebranie, którego głównym celem było powołanie do życia organizacji zapewniającej młodzieży warunki do uprawiania sportu.
Na zebraniu w którym uczestniczyli: Klemens Maciaszczyk, Marian Dębowski, Marian Kanclerz, bracia Zygmunt i Florian Frelicho-wie, Jan Tyzler, Wojciech Maciejewski, Albin Siwa i Stefan Wojcieszak, podjęto decyzję o powołaniu do życia organizacji sportowej pod nazwą „Wiejski Klub Sportowy w Rogowie.” Wymieniane osoby to założyciele Klubu, którzy, podobnie jak inni działacze społeczni wiedzieli, że trzeba zająć się młodzieżą, dać jej możność wyżycia się, zapewnić jej wszelkie możliwości rozwoju, wychowania fizycznego i sportu.
Pod tym względem miasta znów wyprzedzały wieś, gdyż wracały do starych doświadczeń i tradycji klubów sportowych, lub działające w oparciu o nowo powstałe, gromadziły w nich młodzież, która od nowa rozpoczynała uprawiać sport, kładąc podwaliny pod przyszłe osiągnięcia sportu masowego i wyczynowego.
Nie chcąc pozostawać w tyle, grupa założycieli Wiejskiego Klubu Sportowego w Rogowie postawiła sobie za cel wychowanie młodzieży środowiska wiejskiego poprzez kulturę fizyczną i sport. Było to zamierzenie bardzo odważne ,gdyż starsi pamiętają, że w tym czasie zdobycie piłki do siatkówki, czy piłki nożnej urastało do problemu, nie mówiąc już o ubraniach sportowych czy innym sprzęcie.
W owym czasie w Rogowie nie było boiska, dlatego do celów sportowych wykorzystywano miejsca obok budynku przy tartaku oraz ogród przy obecnym Ośrodku Zdrowia, a pomieszczenie na magazyn sprzętu sportowego bezinteresownie udostępnił właściciel młyna, Pan Wojciech Maciejewski w swoich pomieszczeniach i w miarę swych możliwości finansowych wspierał Klub.
Wszystkie wolne chwile wykorzystywano na grę w piłkę nożną, siatkówkę i treningi lekkoatletyczne, a przede wszystkim rzuty kulą i bardzo modne w tym okresie rzuty granatem. Do uprawiania tych konkurencji było bardzo dużo chętnych, a prym wiedli bracia Frelichowie, natomiast w piłce nożnej Mieczysław Wysocki i Jan Tyzler. Osoby te już nie pierwszej młodości dawały przykład młodym, jak należy rozwijać tężyznę fizyczną i sport.
W łatach 1947- 1950 członkowie WKS Rogowo włączali się do organizowanych centralnie masowych imprez sportowych, jak biegi narodowe i marsze jesienne.
W 1948 roku w związku z objęciem patronatu nad rozwijającym się ruchem sportowym na wsi przez Związek Samopomocy Chłopskiej, Klub zmienia nazwę na Ludowy Zespół Sportowy w Rogowie. W tym czasie przy Prezydium Gminnej Rady Narodowej zostaje powołana Gminna Rada Sportu Wiejskiego, a jej przewodniczącym został Gminny Komendant Hufca Organizacji Młodzieżowej „Służba Polsce” Edward Jach.
Na skutek starań działaczy sportowych Rada Narodowa przydziela LZS- owi grunt pod boisko, lecz decyzja ta nie była trafna, gdyż grunt był bardzo piaszczysty i nie nadawał się na obiekt sportowy. Była to parcela, gdzie obecnie znajdują się magazyny PZZ. W owych czasach nie było żadnych przydziałów sprzętu sportowego, a jego zakup lub otrzymanie uzależnione było od obrotności poszczególnych działaczy lub zawodników. Stąd też niejedna piłka w sposób mniej lub bardziej legalny czy oficjalny pochodziła od Klubu Sportowego „Stella” Gniezno, z którym byliśmy w stałym kontakcie.
Z upływem czasu wraz ze wzrostem organizacyjnym, zaczął się wykształcać szkielet grupy wyczynowej, z zabawy przechodzono na spoił wyczynowy, na osiąganie określonych wyników sportowych, chcąc tym samym udowodnić, że młodzież wiejską poprzez systematyczną pracę stać na wyczyn i spoił kwalifikowany.
W tym względzie wyróżniali się wspomniani już bracia Frelieho-wie, Mieczysław Wysocki, Jan Tyzler, a z młodszych: Florian Adamczyk, Kazimierz Rogacz, Stanisław Petrykowski, Anna Karmowska, Władysław Kraska, Bogdan Brzeziński, Kazimierz Kluczyński, Władysław Stolarski, Antoni Bernard, Marian Danelski, Tadeusz Michalski, Józef Prudnicki, Peszek Skrzypczyński, Jerzy Strzelewicz, Marian Piniarski, Marian Ratajczak, Józef Węgrzyn i wielu innych.
Dalszym ważnym wydarzeniem w dziejach naszej sportowej organizacji było przyjęcie w 1950 roku patronatu nad LZS-em przez Gminną Spółdzielnię „Samopomoc Chłopska” w Rogowie.
W tym samym roku otrzymaliśmy od Związku „Samopomocy Chłopskiej” w Żninie komplet butów i ubiorów sportowych dla drużyny piłki nożnej. Jak cenny był to dar świadczą słowa zapisane w kronice Klubu przez Klemensa Maciaszczyka „(…) sprzęt tu wiozłem do Rogowa z wielką radością jako bezcenny skarb (…)”
W dniu 21 maja 1950 roku LZS rozegrał pierwszy od chwili swego powstania mecz piłki nożnej z Klubem Sportowym „Związkowiec” Żnin. Drużyna ta w owym czasie rozgrywała mecze w A klasie. Spotkanie zakończyło się zwycięstwem „Związkowca” w stosunku 12:0, a schodzącej z boiska naszej drużynie zawodnicy ze Żnina mówili: „(…) każdy z Rogowian otrzymał po jednej bramce , a ta dwunasta to dla Maciaszczyka…”
Ta wysoka porażka nie załamała jednak naszych zawodników i jak wynika z zapisów bramkarza, już w następną niedzielę rozgrywano ponownie mecze w Żninie (w Rogowie nadal nie było boiska) w ramach turnieju o puchar Związku „Samopomocy Chłopskiej”. Wtedy nasza drużyna wygrała z rezerwami „Związkowca” 3:1, a przegrała z Janowcem 0:4.
Taki był początek działalności sekcji piłkarskiej, która już systematycznie trenowała, ale mecze rozgrywano tylko na wyjeździć do czasu uzyskania własnego boiska. Dzień ten wreszcie nadszedł i władze przekazały nam odpowiedni kawał gruntu pod obiekt sportowy, który stał się naszym warsztatem pracy. Boisko w ramach prac społecznych przygotowali sami członkowie Klubu i w dniu 10 września 1950 roku, z okazji Międzynarodowego Dnia Spółdzielczości oddano je do użytku. Fakt ten został odnotowany w kronice Klubu przez Klemensa Maciaszczyka w następujących słowach : „(…) Dzień 10 września 1950 roku długo pozostanie w pamięci nas wszystkich, a przede wszystkim młodzieży, gdyż dzień ten jest jakoby zaślubinami młodzieży z tym kawałkiem ziemi, na którym powstanie gminne boisko spałowe. Niech ton teren będzie wielokrotnie świadkiem zaciętej i ambitnej, ale zawsze honorowej walki o każdy punkt, bramkę, każdy centymetr, każdy ułamek sekundy, o zwycięstwo. Życzę tutejszej młodzieży, aby jak najczęściej schodziła z boiska jako zwycięzca, ale niech uczy się uznawać wyższości innych, lepszych od siebie!,,
Dziś, po 57 latach od otrzymania przez Klubowego gruntu pod boisko powiększonego w 1975 roku o dodatkowy obszar w ilości jednego hektara, dzięki przychylności właściciela Stanisława Nowaka, na którym środkami finansowymi otrzymanymi od państwa i Gminnej Spółdzielni wybudowano obiekt z prawdziwego zdarzenia, na którym rozegrano kilkanaście tysięcy spotkań hokejowych, w tym kilkadziesiąt międzynarodowych i sześć międzypaństwowych, uwidacznia się społeczna potrzeba tego obiektu sportowego, o który tak usilnie kiedyś walczono. Nawet oponenci przekonali się o tym, że nie szkoda było oddać sportowcom tego kawałka dobrej ziemi. W pamiętnym dniu oddania boiska do eksploatacji rozegrano pierwsze w historii Rogowa mecze piłki nożnej pomiędzy drużynami starszych panów i młodzieży LZS z drużynami Sparty Janowiec. Dla ciekawości należy podać, że w drużynie starszych panów wystąpili m.in.: Marian Dębowski, Antoni Chudziński, Mikołaj Jakubek, Marian Bernard, Antoni Kaczmarek, Mieczysław Wysocki, Mieczysław Jabłoński, Jan Tyzler, Florian Frelich.
W latach następnych przez ponad trzydzieści lat corocznie z okazji różnych świąt państwowych, spółdzielczych, drużyna starszych panów, choć w zmienionych składach osobowych rozgrywała mecze piłkarskie dokumentując hasło: „przez sport do radości…”. Posiadając boisko, rozgrywano towarzyskie mecze piłkarskie z okolicznymi drużynami, a zwłaszcza ze Żnina i Janowca.
